Zwierzęta : 2016

piątek, 10 czerwca 2016

Rosliny szkodzace zdrowiu kota

Objawy zatrucia!

Jeśli zaobserwujesz pewne niepokojące symptomy takie jak silne wymioty i konwulsje, biegunka dużo jaśniejsze dziąsła i język, lub opuchnięty język, tkliwy nabrzmiały brzuch, brak apetytu, apatia i masz podejrzenie, że zwierzę mogło połknąć fragment niebezpiecznej rośliny, od razu udaj się do weterynarza, a w celu przyśpieszenia diagnozy podaj lekarzowi potencjalne źródło zatrucia – czyli nazwę gatunkową rośliny.

Trujące krzewy i drzewa

	Trzmielina (Eyonymus) – umiarkowanie szkodliwe są wszystkie fragmenty tej rośliny, mogą powodować wymioty, biegunkę drgawki oraz śpiączkę. fot. A. Barra CC BY 3.0 Wikimedia Commons
	Ostrokrzew (Ilex) – jego owoce mają umiarkowaną toksyczność, działają niekorzystnie na układ pokarmowy. fot. JamesDeMers Pixabay
	Bukszpan (Buxus) – a w szczególności jego liście, zjedzenie ich może skutkować wymiotami i biegunką oraz podrażnieniem skóry i błon śluzowych. fot. Hans Braxmeier Pixabay
	Hortensja (Hydrangea) – a w szczególności jej pąki kwiatowe, mogą powodować osłabienie i ból brzucha. fot. j-essica Pixabay
	Różanecznik i azalia (Rhododendron) – wszystkie części roślin są dla zwierząt umiarkowanie szkodliwe, mogą powodować podrażnienie żołądka i konwulsje, ból brzucha, zaburzenia rytmu serca. fot. JamesDeMers Pixabay
	Bez czarny (Sambucus nigra) – szkodliwe są dla zwierząt jego owoce, mogą prowadzić do rozstroju układu pokarmowego, w nielicznych przypadkach do śpiączki. fot. Emilian Robert Vicol Pixabay
	Cis (Taxus) – trujący jest każdy jego fragment za wyjątkiem owocu, stanowi on duże zagrożenie dla zwierząt i może skutkować biegunką, podrażnieniami śluzówki, zaburzeniami układu oddechowego oraz pracy serca. fot. moka Pixabay
	Ligustr pospolity (Ligustrum vulgare) –spożycie kilku owoców tej rośliny powoduje u zwierzęcia nudności, wymioty, biegunka, drgawki, zapaść, a nawet śmierć. Lilie - podrażnienie żołądka, wymioty, depresja, brak apetytu, śmierć, przy czym bardziej narażone są koty. fot. 15299 Pixabay
	Wawrzynek wilczełyko (Daphne mezereum) – trujące są wszystkie fragmenty tej rośliny, ale najbardziej toksyczne są owoce, powodują one podrażnić śluzówki i przewodu pokarmowego oraz śmierć. fot. Hans Braxmeier Pixabay
	Złotokap (Laburnum) – wszystkie fragmenty roślin są toksyczne, ale najbardziej szkodliwe są nasiona, ich spożycie powoduje ślinotok, nudności, wymioty, zaburzenia równowagi, halucynacje i duszności a nawet śmierć. fot. St3fan5 Pixabay

Trujące byliny i rośliny cebulowe

	Ciemiernik (Helleborus) – stanowi małe niebezpieczeństwo, spożycie każdej z jego części może powodować wymioty, biegunkę i podrażnienie błon śluzowych. fot. Hans Braxmeier Pixabay
	Serduszka okazała (Dicentra spectabilis) – wszystkie fragmenty tej rośliny wykazują stosunkowo niską toksyczność, mogą powodować wymioty lub biegunkę. fot. Lisa Kennedy Pixabay
	Funkia (Hosta) – powoduje biegunkę i wymioty. fot. Susbany Pixabay
	Zimowit jesienny (Colchicum autumnale) – powoduje zaburzenia rytmu serca, uszkodzenie wątroby i nerek. fot. Websi Pixabay
	Rośliny cebulowe – ich cebule po zjedzeniu mogą powodować rozstrój żołądka. Najbardziej toksyczne są narcyzy. fot. Sabine Fischer Pixabay
	Konwalia majowa (Convallaria majalis) – niezwykle toksyczne są wszystkie fragmenty tej rośliny, powodują one podrażnienie żołądka, wymioty, zaburzenia rytmu serca, konwulsje, śmierć. fot. Barbara Bumm Pixabay
	Naparstnica (Digitalis) – wszystkie części rośliny, objawy zatrucia to: wymioty, biegunka, zaburzenie krążenia, konwulsje, śmierć. Oleander - powoduje podrażnienie żołądka i jelit, nieprawidłowa praca serca, w niektórych przypadkach śmierć. fot. Steve Bidmead Pixabay
	Ostróżka (Delphinium) – objawy zatrucia to: podrażnienie śluzówki, wymioty i biegunka, zwiotczenie mięśni i drgawki, przy braku zdecydowanej i szybkiej reakcji – śmierć. fot. dkbach Pixabay
	Rącznik pospolity (Ricinus communis) – spożycie jego nasion skutkuje podrażnieniem śluzówki i przewodu pokarmowego, uszkodzeniem nerek i wątroby, w niektórych przypadkach śmiercią zwierzęcia. fot. PublicDomainPictures
	Tojad (Aconitum) – szkodliwe są wszystkie części tej rośliny, spożycie powoduje wymioty, biegunkę, drgawki, zaburzenie oddychania, śmierć. fot. Hans Braxmeier Pixabay

Trujące pnącza

	Glicynia (Wisteria) – wszystkie fragmenty tej rośliny są toksyczne w niskim stopniu dla zwierząt, mogą powodować biegunkę i wymioty. fot. Helga Strazzanti Pixabay
	Dławisz (Celastrus) – stanowi niewielkie niebezpieczeństwo, może powodować wymioty i biegunkę. fot. M. OHearn, J. Carstens, L. Pfiffner, USDA, ARS. Wikimedia Commons
	Bluszcz pospolity (Hedera helix) – w szczególności jego liście, powodują biegunki i wymioty. fot. Hans Braxmeier Pixabay
	Powojnik (Clematis) – może powodować owrzodzenie pyszczka zwierzęcia. fot. Efraimstochter Pixabay
	Wiciokrzew (Lonicera) – ma wysoką toksyczność, spożycie jego owoców powoduje wymioty, biegunkę, zaburzenia rytmu serca i oddychania. fot. Steve Bidmead Pixabay

zrodlo : http://www.zielonyogrodek.pl/rosliny-trujace-dla-psa-i-kota-lista-toksycznych-gatunkow

jak zadbac o chomika !

Chomik moze jesc :

karme ziarnista
owoce np. banan , jablko , gruszka
warzywa np. marchew , kukurydza
ziarna np. slonecznik
pije wode

Chomik nie moze jesc :

ziemniakow
owoce np. mango
warzywa np. salata

http://kobietawielepiej.pl/hobby/chomik-dla-dziecka-maly-gryzon-w-twoim-domu

papuga

Charakterystyka

Ptaki te charakteryzują się obecnością:

masywnego i hakowato zakończonego dzioba;
nabrzmiałą woskówką u nasady dzioba (u większości gatunków);
górną szczęką ruchomą względem czaszki;
grubym, mięsistym językiem.

Ponadto mają następujące cechy:

większość świetnie się wspina;
nie wiją gniazd, zakładają je zazwyczaj w dziuplach;
są gniazdownikami;
są zazwyczaj towarzyskie.

Odżywiają się głównie pokarmem roślinnym: nasionami, owocami, jagodami, orzechami, nektarem i pyłkiem, a w okresie lęgów także owadami i ich larwami.

Jak zadbac o kota hehe

Dobrze karm zwierzeta , ale pamietaj nie przesol !
zrodlo puppys.pl

Pozwalaj mu robic selfie z przyjacielem !
zrodlo http://www.bzdura.pl/smieszne-zdjecia/selfik-3-14183.html

Zadbaj o jego jedzenie !

zrodlo http://www.beka.pl/lfo_zwierz.php

Daj mu czasmi sie wyszalec !

zrodlo http://evasarah.pl.tl/Smieszne-Zwierzeta.htm

Rob mu fotki rodzinne :) !
zrodlo http://kolorittania.blog.pl/2014/04/28/smieszne-zwierzeta/

Traktuj go jak wlasne dziecko !
zrodlo http://komediowo.pl/query,%B6mieszne%20zwierzaki,szukaj.html?smpjqticaid=6172a1

Pozwol mu byc z wybranka zycia !
zrodlo http://zwierzaki-ptaki-ssaki.bloog.pl/foto,10721568,gal,684520,index.html?smoybbtticaid=6172a1

Krolik domowy

Królik domowy – udomowiona forma królika europejskiego , zajęczaka z rodziny zającowatych. Prawdopodobnie po raz pierwszy udomowiony w Hiszpanii. Po podbiciu Hiszpanii przez Rzymian hodowla królików została przeniesiona na teren cesarstwa rzymskiego^[1].
Początkowo celem hodowli królików było tylko zwiększenie masy ciała. Z czasem zaczęto je hodować również dla wełny i skór. Królik ma nie tylko znaczenie gospodarcze, jest również wykorzystywany jako zwierzę laboratoryjne i coraz częściej pełni funkcję zwierzęcia domowego, trzymanego dla towarzystwa.

Zajęczak czy gryzoń

Podstawową różnicą w budowie między zajęczakami , a gryzoniami jest uzębienie. Gryzonie mają jedną parę górnych siekaczy, a zajęczaki, w tym króliki, mają w szczęce dwie pary siekaczy oraz mają charakterystyczne długie uszy (przykład po lewej) uczestniczące w procesie termoregulacji. Gryzonie poruszają dolną szczęką w przód i w tył, a zajęczaki rozdrabniają pożywienie okrężnymi ruchami szczęki. Ponadto gryzonie są w stanie trzymać pożywienie w przednich łapach, a zajęczaki – nie. Zgodnie z dzisiejszym stanem wiedzy wydaje się, że zajęczaki i gryzonie ewoluowały niezależnie z pierwotnych ssaków owadożernych^.

niedziela, 22 maja 2016

Shih tzu

http://www.dogbreedplus.com/dog_breeds/shih_tzu.php

Szata i umaszczenie

Włos u shih tzu jest długi, miękki i po wyczesaniu łatwy do usunięcia. Występuje w różnych kolorach: włączając biały, beżowy, tricolor i – czasem – czarny. Charakterystyczny dla rasy jest przodozgryz.

Zachowanie i charakter

Shih tzu jest psem niezależnym, towarzyskim i wesołym. Nie przejawia skłonności do włóczęgostwa. Nadaje się do hodowania w rodzinie z dziećmi, toleruje inne zwierzęta domowe, a jego charakter przeważnie dostosowuje się do trybu życia rodziny. Lubi spacery i zabawy ruchowe z udziałem innych domowników.

Zdrowie i pielęgnacja

Pielęgnacja włosa jest wymagana. Aby uniknąć jej skołtunienia, musi być czesana codziennie. Oczy i uszy wymagają starannej pielęgnacji, czasami nawet z użyciem medykamentów. Może być także wymagane codzienne przemywanie oczu specjalistycznymi środkami dla psów. Przeciętna długość życia psów rasy shih tzu to ok. 15–20 lat.

Choroby, na które jest podatna rasa shih tzu

Autoimmunologiczne zapalenie tarczycy – w przebiegu tej choroby dochodzi do zniszczenia gruczołu tarczowego (tarczycy) przez autoprzeciwciała, wytwarzane w organizmie zwierzęcia. Objawy to wypadanie włosa, sucha, łuskowata skóra i utrata wagi. Choroba ta uwarunkowana jest genetycznie.
Entropium – jest to podwinięcie brzegu powiek, powodujący drażnienie przez rzęsy gałki ocznej. Zazwyczaj jest to cecha wrodzona i wymaga interwencji chirurgicznej.
Niedoczynność nadnerczy – objawy to osowiałość, osłabienie, suchość i wypadanie włosa, z czasem dochodzi do odwodnienia organizmu i upośledzenia czynności nerek.
Niedrożność kanalika łzowego – skutkiem tego schorzenia jest bezustanne wyciekanie łez z oczu, powodując zacieki.
Choroby serca – niedorozwój zastawki trójdzielnej. Objawami są: apatia, brak apetytu i utrata wagi, ponadto szmery w sercu. Prowadzi do śmierci z wyniszczenia i osłabienia.
Niewydolność nerek – choroba specyficzna dla shih tzu. Spowodowana jest niedostatecznym rozwojem tkanki miąższowej nerek. Objawy występujące już u szczeniąt to nadmierne picie i częste oddawanie moczu. Rokowanie jest niepomyślne, choroba często prowadzi do śmierci.
Udar cieplny – zagraża wszystkim psom o krótkich pyskach.
Zwężenie nozdrzy – jest to uwarunkowana genetycznie, wrodzona wada u shih tzu. W cięższych przypadkach widoczna już po urodzeniu i połączona z deformacją nosa. Szczeniak nie jest w stanie oddychać przez nos, nie ssie i ciągle piszczy. Istnieje konieczność karmienia go sondą i trzymania w cieple, w ciągu mniej więcej dwóch tygodni zagrożenie dla życia mija, a nos wraca do prawie prawidłowego kształtu po kilku miesiącach. Pies ma jednak stałe trudności z oddychaniem.
Zespół Cushinga – połączenie niektórych objawów powyższych chorób

źródło : wikipedia

kot ragdoll
http://www.olfaktoria.pl/2013/10/5-najladniejszych-kotow-rasowych/

kot brytyjski któtkowłosy
http://www.olfaktoria.pl/2013/10/5-najladniejszych-kotow-rasowych/

kot syjamski
http://www.e-lecznica.pl/artykul/kot-syjamski

kot sfinks
http://www.e-lecznica.pl/artykul/kot-sfinks

Kawia domowa

Zdjęcie : http://swinkimorskie.com.pl/

Tryb życia

Kawia domowa wykazuje aktywność dobową zarówno w ciągu dnia, jak i w nocy. Jest zwierzęciem stadnym. Potrafi dobrze kopać tunele, ale wiedzie życie na powierzchni. Samice osiągają dojrzałość płciową w wieku 6–8 tygodni, a samce w wieku 2–3 miesięcy. Po ciąży trwającej 60–70 dni samica rodzi zwykle 3 młode, które są karmione przez matkę przez 14 dni, a po 8–9 miesiącach osiągają wymiary dorosłych osobników. Kawie domowe osiągają wiek 6–8 lat.

Ciekawostki

Kawia domowa jest w krajach Ameryki Południowej zwierzęciem tucznym, chowanym w celach kulinarnych.
W niektórych językach, w tym angielskim, nazewnictwo zootechniczne związane ze świnką morską jest identyczne jak w przypadku świni domowej. Samiec nazywany jest knurem, samica to locha lub maciora, a młode to prosię.

Szynszyla

Budowa ciała

Ciało szynszyli ma krępą budowę, co w połączeniu z gęstym futerkiem nadaje zwierzęciu kulisty kształt. Wyglądem przypomina nieco wiewiórkę i królika. Długość tułowia - 20-37 cm. Samiczki są z reguły trochę większe i mają bardziej zaokrąglone kształty niż samce. Ogon pokryty jest sztywnymi włosami ościstymi, podwinięty do góry, i może osiągać do 1/3 długości ciała (9-17 cm). Jednak bywa łatwo łamany i częściowo tracony. Masa ciała dorosłego osobnika waha się od 400 do 700 g i jest to w dużej mierze cecha indywidualna. Głowa szynszyli jest duża, kształtna i osadzona na prawie niewidocznej szyi. Uszy duże, okrągłe (3-6 cm), prawie nieowłosione. Uszy stanowią doskonale rozwinięty narząd słuchu, ale są również sygnalizatorem nastroju zwierzęcia. Gdy szynszyla jest zaciekawiona, czymś przestraszona lub podniecona, uszy sterczą wysoko nad głową, a podczas snu i gdy jest spokojna - kładzie je po sobie. Oczy szynszyli są duże, okrągłe i lekko wypukłe, a ich kolor zależy od odmiany barwnej zwierzątka. Mogą być czarne, czerwone, brunatne lub rubinowoszare. Na czubku pyszczka znajduje się nieduży nos, stale węszący. Po obu jego stronach sterczą długie wąsy, zwane wibrysami - włosy czuciowe, których długość może dochodzić do 12 cm.

Zęby

Dorosłe szynszyle mają 20 zębów - 4 siekacze i 16 trzonowców, głęboko osadzonych w kości szczękowej. Wzór zębowy szynszyli: 1013 1013 Górne i dolne zęby trzonowe są ustawione prostopadle do siebie i stykają się całymi powierzchniami trącymi. Siekacze natomiast są łukowato zakrzywione, a ich korony zachodzą na siebie nożycowato - górne na dolne (Jarosz, Rżewska, 1996). Nowo narodzone szynszyle mają 8 zębów trzonowych i 4 siekacze. Zęby szynszyli rosną przez całe życie, dlatego muszą być regularnie ścierane, aby nie uległy przerostowi (Gromadzka-Ostrowska, 1998). Pomiędzy siekaczami i zębami trzonowymi istnieje dosyć duża przerwa, zwana diastemą. Ma ona duże znaczenie, ponieważ pozwala wciągnąć policzki za siekacze, tak że zwierzę może gryźć siekaczami i jednocześnie przed połknięciem żuć trzonowcami fragmenty pokarmu (Alderton, 2002).

Kończyny

Przednie łapki szynszyli są znacznie mniejsze od tylnych i mają 5 palców, przy czym tylko cztery z nich są chwytne, piąty natomiast jest prawie wcale nieużywany. Dzięki nim zwierzątko może z łatwością przytrzymywać pokarm i wkładać go do pyszczka. Przednie łapki odgrywają również dużą rolę podczas czynności pielęgnacyjnych. Kilka razy dziennie szynszyla bardzo dokładnie przeczesuje łapkami swoje futerko, przede wszystkim w okolicy pyszczka i brzucha, oraz czyści długie wąsy. Kończyny miedniczne mają cztery palce, są znacznie dłuższe i masywniejsze niż piersiowe. Umożliwiają one szynszylom błyskawiczną ucieczkę oraz silne odbicie się od podłoża. Ruchy szynszyli przypominają trochę kicanie królika. Zwierzęta te potrafią jednak skakać na wysokość metra, a także przeskakiwać odległości znacznie przekraczające długość ich ciała.
Źródło : wikipedia

http://zapytaj.onet.pl/Category/010,005/2,2781638,Jakie_zwierze_fajniejsze_szynszyl_czy_koszatniczka__.html

piątek, 20 maja 2016

Chomik

Zdjęcie : http://blog.zooplus.pl/2014/01/27/chomik-jako-idealne-zwierzatko-domowe-dla-zapracowanych/

chomiki – podrodzina gryzoni z rodziny chomikowatych, w szczególności:

chomik bałkański (chomiczak szary, ) – pochodzący z Europy gatunek chomiczaka
chomik Campbella – krótkoogonowy chomik karłowaty
chomik chiński, chiński chomik pręgowany– gatunek karłowatego chomika
chomik dżungarski – gatunek karłowatego chomika
chomik europejski – największy gatunek chomika
chomik Roborowskiego – najmniejszy przedstawiciel chomików karłowatych
chomik stepowy – gatunek chomika karłowatego
chomiczek syryjski – gatunek dziko żyjącego chomika
chomik turecki – gryzoń z rodziny chomikowatych, spokrewniony z chomikiem syryjskim

Chomik bałkański :

Wygląd

długość ciała – wynosi od 13 cm

długość ogona – do 3,5 cm.

kolor futra – szary

ogon i łapki – jasne, nieowłosione

Chomik Campbella :

Żyje na stepach i terenach półpustynnych. Piaskowy odcień jego futra zlewa się z otoczeniem. Podobnie jak chomik dżungarski, ma czarną pręgę biegnącą wzdłuż grzbietu, nie ma plam na bokach ciała. W zimie odcień jego futra nie ulega zmianie. Hodowcy wyhodowali także odmiany tego gatunku chomika o innym ubarwieniu. Chomik Campbella jest nazywany również chomikiem mandżugarskim.

Chomik chiński :

Chomik chiński zamieszkuje Mongolię i północne Chiny; środowisko życia stanowią skaliste równiny i stepy

Wygląd[

Chomik chiński ma wiele cech wspólnych z chomiczkiem syryjskim. Cała sylwetka oraz sposób poruszania się są u obu gatunków bardzo podobne. Chomik chiński mierzy 8-12 cm (dla porównania u chomiczka syryjskiego jest to 15-18 cm), w tym na ogon przypadają 2-3 cm. Masa ciała wynosi 30-35 gramów. Samce większe od samic. Posiada długą czarną pręgę, biegnącą wzdłuż grzbietu. Ciało chomika chińskiego, w przeciwieństwie do innych chomików karłowatych, jest walcowate. Jak każdy chomik ma krótkie, silne i przystosowane do długich biegów łapy. Przednie mają 4 wykształcone palce i zredukowany kciuk, tylne mają 5 palców. Łapy są nieowłosione. Chomik ten ma najdłuższy ogon ze wszystkich chomików, który pomaga zwierzęciu we wspinaniu się. Ogon jest również nieowłosiony. U chomików karłowatych gruczoł zapachowy położony jest pośrodku brzucha. Chomiki mają duże wypukłe oczy, charakterystyczne dla zwierząt aktywnych nocą, choć chomik chiński bywa aktywny także w godzinach dziennych.

Chomik dżungarski :

Wygląd[e

Chomicznik dżungarski, podobnie jak chiński, ma na grzbiecie pręgę. Kształt jego ciała jest jednak wyraźnie odmienny – bardziej zaokrąglony. Długość ciała to średnio 9 cm. Samiec ma długość około 10 cm, a samica 7 cm. Bardzo krótki ogon i łapy są prawie niewidoczne. U chomiczników gruczoł zapachowy położony jest pośrodku brzucha. Masa ciała wynosi 30–40 g. Wyróżnia się czarną pręgą od czoła po ogon. W większości chomiki te są ciemnego ubarwienia, lecz występują także białe, u których też wyróżnia się pręgę na grzbiecie, lecz jest ona mniej widoczna.

Chomik europejski :

Gatunek gryzonia z rodziny chomikowatych, największy gatunek chomika (Cricetinae), jedyny przedstawiciel rodzaju Cricetus. Gatunek synantropijny, wywodzący się ze środowisk stepowych, rozprzestrzenił się szeroko w Eurazji i zajmuje tereny od Chin aż po Holandię i Belgię. Jest uznawany za poważnego szkodnika upraw rolnych człowieka. Zakres ochrony C. cricetus w Europie jest bardzo zróżnicowany. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) w wydanej w 2002 roku edycji Czerwonej Księgi Gatunków Zagrożonych zaliczała C. cricetus do kategorii gatunków najmniejszej troski^.

^{Chomik Roborowskiego :}
gatunek gryzonia z rodziny chomikowatych . Najmniejszy przedstawiciel podrodziny chomików. Ma 7 cm długości , osiąga masę ciała 10–25 g, jest więc wielkości 2-tygodniowego chomiczka syryjskiego. Jego futro ma barwę piaskową z lekko czerwonawym odcieniem w lecie i szarym w zimie. Brak pręgi na grzbiecie i bocznych plam. Łapy ma porośnięte futrem. Porusza się jak chomicznik dżungarski, lecz jest bardziej zwinny. Na wolności zamieszkuje piaszczyste pustynie i półpustynie Azji Środkowej. Nie kopie rozbudowanego systemu nor. Wygrzebuje wąski otwór w wydmie i tuż za nim wykopuje sobie sypialnię. Ciąża trwa od 19 do 22 dni, po czym rodzi się do siedmiu młodych.

Chomik stepowy :

Gatunek ssaka z rodziny chomikowatych , o ciemnobrązowej do rudobrązowej barwie ciała z odcieniem szarym, z ciemną pręgą biegnącą na grzbiecie wzdłuż kręgosłupa. Ma dość długi jak na chomika, słabo owłosiony ogon.
Gatunek ten występuje w południowo-wschodniej Azji, na Syberii, w środkowej Mongolii i północnych Chinach. Żyje na glebach lessowych, stepach i półpustyniach, na wysokości do 4000 m n.p.m.

Chomik syryjski ;

Ciało chomiczka syryjskiego jest walcowate, osiąga długość 15–18 cm i masę ciała 100–170 g. Ogon osiąga rozmiary 10–15 mm. Nogi ma krótkie, silne i przystosowane do długich biegów. Łapy są nieowłosione, przednie mają 4 wykształcone palce, kciuk jest zredukowany do małego wyrostka. Tylne łapy mają 5 palców i wyposażone są w zgrubienia na podeszwach ułatwiające wspinanie się. Chomiczki posiadają krótkie nieowłosione ogony, swym kształtem zbliżone do ogona niedźwiedzia. Charakterystyczną cechą są torby policzkowe, służące przede wszystkim do gromadzenia i transportu pokarmu. Chomiczek może ich użyć także do przenoszenia młodych, a gdy wypełni je powietrzem – do utrzymania się na wodzie. Chomiczki oznaczają terytorium za pomocą gruczołów zapachowych; u chomiczka syryjskiego położone są one na bokach ciała w pobliżu tylnych odnóży. Chomiczki mają duże wypukłe oczy, charakterystyczne dla zwierząt aktywnych o zmierzchu i nocą. W dzień nie widzą zbyt ostro. Podczas poszukiwania pożywienia posługują się świetnym węchem, który służy im także do oceny jakości pokarmu. Chomiczki mają bardzo dobry słuch. Słyszenie ułatwiają duże i dobrze rozwinięte małżowiny uszne, które podczas snu zwierzę kuli i przyciska, aby ciasno przylegały do głowy. Chomiczkowi w orientacji pomagają wibrysy – długie włosy czuciowe. Chomiczki, jak wszystkie gryzonie, posiadają bezkorzeniowe, stale rosnące siekacze. Tętno chomiczka uzależnione jest od pory dnia i wynosi 380–412/min, wykonuje około 75 oddechów/min, a rektalna temperatura ciała osiąga 36,3–37,5 °C. Może mieć krótką, rzadziej długą sierść.

Chomik turecki :

Gatunek gryzonia z rodziny chomikowatych, blisko spokrewniony z chomiczkiem syryjskim. Jest używany jako zwierzę laboratoryjne, ale nie jest szeroko dostępnym gatunkiem na rynku. W USA jest dostępny do kupienia, ale mniej popularny niż syryjski, ze względu na swój agresywny temperament.

^{źródło korzystania : Wikipedia}

Pies domowy

Zdjęcie:http://www.mojpies.com/rasy-psa/bernenski-pies-pasterski

Zmysły psa[

Najważniejszym zmysłem dla psa jest węch. Zaczyna się nim posługiwać już jako ślepe szczenię. Psy poddane odpowiednim szkoleniom wspomagają służby mundurowe w tropieniu i rozpoznawaniu przestępców na podstawie śladów zapachowych zostawionych na miejscu, w którym tamci przebywali. Proces oswajania nowego, młodego psa z nowym właścicielem można przyspieszyć, kładąc mu na legowisko odzież przesyconą zapachem właściciela. Bardzo często zdarza się, że pies podczas nieobecności swego pana kładzie się na jego odzieży.
Wzrok – wzrok psa jest słabszy niż człowieka, a objawia się to mniejszą zdolnością spostrzegania przedmiotów czy osób nieruchomych, a także brakiem widzenia obiektów dwuwymiarowych. Pies za to dobrze sobie radzi w słabym świetle (wspomagając się zmysłem węchu i słuchu). Rasa psa determinuje nie tylko siłę wzroku, lecz także zmysł węchu, słuchu oraz dotyku.
Słuch– zmysł słuchu w hierarchii psa stoi za węchem i przed wzrokiem. Psy mają znacznie czulszy słuch niż człowiek i mogą słyszeć dźwięki o częstotliwości lub tonacji dla człowieka niesłyszalnej, a zasięg słuchu jest znacznie większy w porównaniu ze słuchem człowieka. Większa czułość słuchu może powodować, że dźwięki o silnym natężeniu będą wywoływały u niego ból. Przyjęto, że psy o uszach stojących lepiej słyszą od kłapouchych.
Dotyk – wrażenia dotykowe pies odbiera całą powierzchnią ciała. Najważniejsze są dla niego włosy czuciowe (wąsy) nad oczami oraz pod dolną wargą. Wąsy te zwane wibryssami są długie i sztywne. Nie wolno ich strzyc.
Smak – wrażenia smakowe są uzależnione od wrażeń węchowych. Zmysł ten nie ma dla psa znaczenia w odbieraniu wrażeń otaczającego świata.

Wiek psa :

Wiek psa określa się m.in. po oględzinach stanu uzębienia oraz ilości siwych włosów na głowie. U psów w wieku ok. 7 lat są widoczne starcia na kłach oraz siekaczach, w 10–12 roku życia następuje wypadanie zębów. Psy żyją przeciętnie 13–14 lat. Najstarszym psem w historii, według Księgi rekordów Guinnessa, był Bluey, który przeżył 29 lat, 5 miesięcy i 7 dni.

Rasy psów :

D

E

F

H

I

J

K

L

Ł

M

Źródło : Wikipedia.

Kot domowy

Zdjęcie : na.pulpit.com

Szkielet kota:

A – kręgi szyjne (7 kręgów), B – kręgi piersiowe (13 kręgów), C – kręgi lędźwiowe (7 kręgów),D – kręgi krzyżowe (3 kręgi),E – kręgi ogonowe (19 -21 kręgów),

1 – czaszka,
2 – żuchwa,
3 – łopatka,
4 – mostek,
5 – kość ramieniowa,
6 – kość promieniowa,
7 – człony palcowe,
8 – kości śródręcza,
9 – kości nadgarstka,
10 – kość łokciowa,
11 – żebra,
12 – rzepka,
13 – kość piszczelowa,
14 – kości śródstopia,
15 – kości stawu skokowego,
16 – kość strzałkowa,
17 – kość udowa,
18 – miednica.

Źródło korzystania : Wikipedia

KOCIE RASY Istnieje ponad 100 ras i odmian barwnych kota domowego. Pojęcie kota rasowego pojawiło się wraz z kocimi wystawami. Pierwsza odbyła się w roku 1871 w Pałacu Kryształowym w Londynie. Zaprezentowano wówczas brytyjskie koty krótkowłose i koty perskie. W tym samym czasie odbyła się pierwsza wystawa amerykańska, poświęcona tylko jednej rasie kotów - maine coon. Najważniejsze rasy kotów domowych: KOTY DŁUGOWŁOSE KOTY PÓŁDŁUGOWŁOSE KOTY KRÓTKOWŁOSE RASY ORIENTALNE
Europejski Kot europejski to rasa naturalna. Koty te są takie jakimi stworzyła je natura - są naturalnie piękne - każdy jest w stanie to dostrzec. Nie potrzebują żadnych rodowodów, tak jak inne zwierzeta ras naturalnych! W przeciwieństwie do kotów mutowanych przez człowieka. Europejczyk to ruchliwe, krzepkie, wytrzymałe i bardzo odporne na choroby, długowieczne zwierzę, w charakterze którego trudno dopatrzeć się typowych cech. Pewne jest tylko to, że na przyjaźń tego kota trzeba sobie zasłużyć, gdyż swoim uczuciem obdarza on wyłącznie osoby traktujące go z szacunkiem i troską. Występuje w ponad stu odmianach barwnych. W 1983r. uznano go za kota "pełnej krwii". Nie jest więc już zwykłym dachowcem. Somalijski legendy wywodzą rodowód tej rasy od świątych kotów Egiptu. Koty somalijskie ( i abisyńskie) mają gęste cętkowane futro i imponujący ogon. Są inteligentne i chętnie się uczą, ale kochają wolność. Nie nadają się do małych mieszkań. Kartuz jedne z największych kotów hodowanych przez człowieka. Właściciele twierdzą, że kartuzy to koty obronne. Do domowników odnosza się jadnak przyjacielsko, są spokojne i inteligentne. Cechami charakterystycznymi tej rasy jest wspaniała, wełnista w dotyku, sierść i niezwykle, pomarańczowe oczy. Syjamski koty tej rasy hodowano na dworze królewskim w Syjamie. Do Europy prawdopodobnie przywędrowały dzięki...kradzieży. Ponoć w ubiegłym stuleciu kilka tych zwierząt nielegalnie przywiózł do Wielkiej Brytanii pewnien dyplomata. Syjamczyki to koty pełne temperamentu, bardzo ruchliwe i sprytne. Lubią "rozmawiać" ze swymi opiekunami. Bengalski Amerykanie lubujący się w kotach postanowili skrzyżować pięknego, dzikiego kot bengalskiego z łagodnym, krótkowłosym kotem amerykańskim. Wyszło im prawdziwe cudo o wspaniałym, centkowanym futerku. Nie ma hodwoli w Polsce. Norweski leśny Te czworonogi długo żyły w stanie dzikim w lasach Norwegii. Odziedziczyły po przodkach gęste futro chroniące przed mrozem i mocny kościec. Świetnie się wspinają. Są żywe, wesołe, towarzyskie i lubią dzieci. Mainkun (maine coon) jest jednym z największych kotów domowych. Kocury ważą do 10 kg. Rasa występuje w wielu odmianach kolorystycznych. Mainkun jest łagodny, bardzo przywiązuje się do właścicieli, ale potrzebuje dużej przestrzeni. Uwielbia siedziec na balkonie lub w ogrodzie. Znany jest z tego, że zasypia w dziwacznych miejscach przybierając oryginalne pozy. Zwisłouchy pierwszy "kłopouch" przyszedł na świat w 1961r w miocie zwykłych dachowców. Dziś rasa ta przypomina budową ciała brytyjskie koty krótkowłose. Futerko przybiera wszystkie barwy prócz czekoladowej, liliowej i charakterystycznej dla kotów syjamskich. Rosyjski niebieski cechą charakterystyczną kotów tej rasy jest niezwykle gęsta, przypominająca plusz, sierść. Składa się ona z dwóch rodzajów włosa. Kot ma bardzo zróżnicowane usposobienie - zależnie od tego, który z przodków da o sobie znać. Najczęściej jest nieśmiałym domatorem i raczej nie wybiera się na dłuższe wycieczki Amerykański curl ma charakterystyczne zagięte chrząski uszu. Rasa wcale nie jest pomysłem hodowców. Tę spontaniczną krzyżówkę zauważono po raz pierwszy w 1981r w Kalifornii. Nie ma hodowli w Polsce. Turecki van to rasa naturalna wywodząca się z Turcji. Van ma zimą futro długie i jedwabiste, które zrzuca latem i wyglągda jak krótkowłosy. Nazywa się go pływakiem, bo uwielbia zabawy w wodzie. Vany są bardzo oddane swemu właścicielowi, ale nie znoszą przymusu. Nie ma hodwoli w Polsce. Ragdoll nazywany bywa szmacianą lalką, bo gdy weźmie się go na ręce, jego mięśnie wiotczeją i staje się bezwładny. Rasa wyhodowana w Kalifornii, występuje w trzech odmianach ubarwienia futra. Idealny kot dla rodzin z dziećmi. Żyje w doskonałej harmonii z innymi zwierzętami domowymi. Nie ma hodowli w Polsce. Pers piękny "kanapowy tygrys" - spokojny i łagodny, w pięknych, puszystych futrach są nie tylko dekoracyjne, ale także mądre i uczuciowe. Wśród wielu odmian kolorystycznych tej rasy najżywsze usposobienie mają persy szynszylowe, srebrzyste, złociste, rude, czarne i szylkretowe. Idealny kot do trzymania w mieszkaniu, chętnie jednak wychodzi na zewnątrz. Burmański Jest potomkiem brązowej kotki orientalnej sprowadzonej do USA w latach 30. i samca syjamskiego. Rasa byla obiektem współzawodnictwa między amerykańskimi i angielskiemi hodowcami, którzy stworzyli inne odmiany burmańskie. Obecnie istnieje aż 10 wariantów rasy. Kot łatwo przywiązuje się do ludzi, jest przyjazny i skory do zabawy. To urodzony dowódca. Brytyjski krótkowłosy rasa ta pojawiła się w wyniku krzyżowania najdorodniejszych okazów zwykłych dachowców. Występują w trzech odmianach kolorystycznych. To inteligentne i pogodne koty, ale nie należą raczej do pieszczochów. Orientalny wyhodowano go, krzyżując koty syjamskie z innymi rasami. Koty orientalne to "gadatliwe" zwierzęta. Przepadają za towarzystwem ludzi, ale są zazdrosne wobec rywali. Muszą mieć w mieszkaniu urządzenia umożliwiające ruch i zabawę (np. deskę do wdrapywania się). Balijski długowłosa odmiana kota syjamskiego wyhodowana w USA. Jego miekka sierść przypomina futerko gronostaja. Podobnie jak syjamczyki, koty tej rasy uwielbiają być w centrum zainteresowania. Zawsze gotowe do zabawy, przepadają za towarzystwem ludzi. Devon rex obie rasy o kręconych włosach, kornwalikską i dewońską, nazwano reksami. Dewoński ma sierść pofalowaną, ale bardziej szorstką od kornwalijskiego. Ten "koci pudel" uwielbia się bawić, a swoje zadowolenie wyraża... machaniem ogona. Z natury domator. Idealny dla alergików - jego sierść nie uczula. Sfinks to najbardziej niezwykła kocia rasa całkowicie pozbawiona futerka. Ma tylko delikatny meszek na pyszczku, uszach, stopach i końcu ogona. Sfinksy wyhodowano w Kanadzie, rasę zapoczątkował miot bezwłosych kociąt. Jest to spokojny i przyjacielski zwierzak, ale nie znosi brania na ręce